مقدمه

ستايش خداوندي را سزاست که بر نهان و نهان تر داناست و درود بر پيامبر صاحب راز او، که گاه معراج به مقام «دَني فتدلّي، فکانَ قابَ قوسينَ او اَدني» نايل گرديد و بر اهل بيت او، آنان که راز پيامبر بدان ها سپرده شده، نگهبانان فرمان و گنجينه­هاي دانش او هستند. کساني که شريعت او را بيانگرند و کتاب هاي او را نگهبان و چون کوه هاي افراشته، دين او را پاس مي دارند.
نيايش انسان و گرايش او به خداوند، ارمغان الهي و معمايي رازدار است، فطرت انسان آميزه اي از رازجويي و شعوري است که هيچ گاه از او جدا نمي شود.
خداوند حکيم چون گوهر گرانبهاي عشق به مبدأ هستي را در نهان انسان قرار داده، آشکارا فرموده است: «ما خلقت الجن و الانس الا ليعبدون». انسان در پي آن است که با شهپر نماز خود را به اوج ملکوت برساند و به خداي محبوب نزديک شود زيرا نماز معراج مؤمن است، انسان را عروج مي دهد و يکي از عوامل توجه به فطرت توحيدي و سايه انقطاع به سوي خداوند است.
پس از ذکر توحيد، نبوت و معاد، خداوند نماز را که از ويژگي خاص برخوردار است در بين اقسام عبادت انتخاب کرده مي فرمايد «اقم الصلوه لذکري» نماز را به پادار، آن هم براي ذکر من.
نماز ستون دين است و با پذيرفته شدن آن ساير اعمال نيز پذيرفته خواهند شد و اگر رد شود بقيه اعمال نيز مردود خواهند گشت، نماز آگاهانه آنست که انسان بداند چه مي کند، چه مي گويد و با که صحبت مي کند پس بايد حضور قلب و توجه به خدا داشته باشد.